ölümden çok önce veya ölümsüzlüğün kendisi

ölüme meydan okumak;

ciğerlerime sevda kokulu yaz gecelerinin

çiçek tazeliğinde serinliğini doldururken...

ölümsüzlüğe süzülmek;

sahilde bir kum tanesiyken umarsız

serin suların maviliğinden göğün mavisine...

ölümsüzlüğe dolanmak;

kulağımda aşığın iniltileri sevişirken

ay ışığı vuran tenine sarılan kollarımla...

ölüme sonsuz dokunuş;

doğanın bakir çağlayanlarındaki sular gibi

dağların zirvesinden süzülüp boşlukta uçarak...

ve başka kim bilebilir;

kaç biçimde ölümsüzlüğe ulaşılabilir

veya sonsuz boşlukta ölümün anlamsızlığına...

Eylem Selen, 11.06.1997, saat 01:16




Şiirleri benim sesimden dinlemek için tıklayın...